رواسازی مقیاس ارزیابی دانش عصب شناختی و رابطه دانش عصب شناختی معلمان با اثربخشی تدریس از دیدگاه آنان

هدف از پژوهش حاضر، رواسازی مقیاس ارزیابی دانش عصب شناختی معلمان و رابطه ی دانش عصب-شناختی معلمان با اثربخشی تدریس از دیدگاه معلمان بود. بدین منظور از بین کلیه معلم های مرد و زن پایه ی چهارم ابتدایی شهرستان سبزوار و توابع (406 نفر) که در دوره های ضمن خدمت شرکت کرده بودند، 200 نفر به شیوه ی در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش دانش عصب شناختی، از پرسشنامه ارزیابی دانش عصب شناختی هرکولانو-هوزل (2002) و برای سنجش اثربخشی تدریس از پرسشنامه تصور معلمان از توفیق در تدریس فردوسی پور (1386) استفاده شد. برای تعیین پایایی کل ابزار از ضریب آلفای کرونباخ و برای تعیین روایی گویه ها از تحلیل عاملی اکتشافی با چرخش واریماکس استفاده شد. از مجموع 36 گویه اولیه، بعد از انجام تحلیل عاملی اکتشافی 21 گویه در مدل باقی ماندند که بر روی 6 عامل بار می شدند و این 6 عامل 59 درصد واریانس کل سازه را تبیین می کردند. مقدار آلفای کرونباخ برای 21 گویه پرسشنامه 0/78 بود یعنی این پرسشنامه از همسانی درونی قابل قبولی برخوردار است. میزان دانش عصب شناختی معلمان بیشتر از حد متوسط بود و دانش عصب شناختی توانایی پیش بینی اثربخشی تدریس در معلمان را داشت. با توجه به احراز روایی و پایایی پرسشنامه دانش عصب شناختی، نتایج حاصل از اجرای پرسشنامه، می تواند در جهت ارزیابی دانش عصب شناختی معلمان، توسط سیاستگذاران آموزشی و تربیتی و سایر محققین مورد استفاده قرار گیرد.